terça-feira, 19 de fevereiro de 2013

Pathétique

       A vida cresce serena
       O adágio muda de forma
       No fagote da passarela
       Sem grande norma

       O florete prateado
       Torna aguçado
       O lamentoso e xistoso,
        Clarinete do passado

        Pathétique

        Invocada a lira
        Tece o violino
        Doces rimas
        No esplendor matutino


        Antigas lascívias
        Desmontam logo
        Sarrapilha serenata
        Na ode desdentada

       Pathétique:

       Doce sinfonia
       De platônicos amores
       E longos clamores

       Linda ironia
       Dos versos, licores
       Cortejam as flores

        Pathétique:

        Cisne ciscalho
        Alegre adágio
        De linda cores

        Da graça floreia
        Cresce sozinho
        O lamurioso pinho
     
         Pathétique:

         Amor passado
         Arco quebrado
         Violino desafinado

         Coração despedaçado
         Vinho estragado
         Ritmo levado

          Pathétique:

          Nada é firme
          Nada é livre
          Acabou a graça
          Acabou o brilho

           Pathétique.
       
     
     
     
       
     

Nenhum comentário:

Postar um comentário

Haber e o uso da ciência para o "bem" e para o "mal"

A figura mais controversa pra mim na história da Ciência não é Oppenheimer (pai da bomba nuclear), nem Alfred Nobel (criador da di...